Wet Wheels Band (B) De Geensmolen (BarSum) Drieslinter (04-07-2024) reporters: Els Lemmens info club: De Geensmolen © Rootsville 2024

De deur van de schuur van de Geensmolen te Drieslinter bleef gisterenavond gesloten. Anke had ervoor gekozen om op deze droge zomeravond haar gasten op het terras van BarSum uit te nodigen. Droog was het weliswaar en bij aankomst lag het podium onder de wilgenboom nog te baden in de avondzon.

De leden van Wet Wheels Band hadden het dan ook helemaal naar hun zin bij de soundcheck. We wisten dat we vanavond wat moois te horen zouden krijgen. Zo had Freddy, onze vaste verslaggever bij optredens in de Geensmolen en andere, ons al verklapt. Maar Freddy had er vanavond voor gekozen om naar het festival 'Hookrock' af te zakken om aldaar verslag op te maken van het optreden van David Ronaldo & the Dice. Begrijpelijk Freddy. Ook wij zijn fan van David en de zijnen.

Maar Leen Vanvuchelen en ik vonden dat jouw vrienden van de Wet Wheels Band ook een verslag verdienden. Daarom ben ik zo vrij geweest Freddy om éénmalig jouw plaats als verslaggever over te nemen. Aanzie het beste Freddy als een eerbetoon aan jou voor de talrijke verslagen waarmee jij ons al jarenlang verwent. Onze encyclopedische kennis qua muziekgeschiedenis is ontoereikend. Die laten we aan jou over.

Toen de mannen van de Wet Wheels Band eraan begonnen, zakte de zon al stilletjes richting horizon en werden de eerste dekentjes die Anke had klaar gelegd gretig over verkilde lichaamsdelen uitgespreid. Het zou niet lang duren vooraleer de warme stem van Bram die rol zou overnemen.

Hij nam ons voor ‘One More Cup Of Coffee’ van Bob Dylan (Freddy, correct me if I’m wrong) mee naar 'The Valley Below’. Het lijkt wel of Bram zijn stem in die vallei geboren is. Zo diep en krachtig vulde ze de prairie rondom de Geensmolen. Verder nam de Wet Wheels Band ons mee naar de ‘Paterkes’ waar onze ‘Personal Jesus’ ook langs kwam.

De Dropkick Murphys stonden vanop Werchter plots op het terras van BarSum. Met zijn diepe vibrato graveerde Bram met zorg de mooiste ‘Rose Tatoo’ in onze ziel. En nadat Wim, de multi-instrumentalist op mondharmonica en kazoo, een ode aan de vrolijke meisjes had gebracht, zat deel één er al op.

De zon had zich ondertussen achter de horizon laten zakken en de dekentjes werden weer wat hoger opgetrokken om blote lichaamsdelen tegen het verkleumen te beschermen. Ook de vingers van Luc, de gitarist, konden daar niet aan ontkomen. De pauze werd dan maar ingekort en zo begonnen we aan deel twee.

Daarin zagen we hoe Wim zich tot Sneeuwwitje ontpopte en voor ons de betere versie van het sprookje in beeld bracht. Nadat Sneeuwwitje weer in het sprookjesboek verdween, reisden we nog met the ‘Galway Girl’ naar een ‘Dirty Old Town’ in Ierland om er een man te ontmoeten die beloofde om nooit meer the ‘Wild Rover’ te zijn. Of Wim ooit zal beloven om nooit meer in de huid van ‘Sneeuwwitje’ te kruipen? Ik denk en hoop van niet. Ook als Spanjaard mag hij door blijven gaan.

De mannen van de Wet Wheels Band weten hoe ze een kille zomeravond moeten omtoveren tot een aards paradijs waar zij iedereen met hun muziek, zang, grappen en humor weten op te warmen. Aan alle mooie avonden komt jammer genoeg een eind. Toch gingen we pas naar huis nadat we nog een toemaatje kregen waarin er een mol op zolder zat en vliegen in de keuken.

Tenslotte smeekte we allen ‘The Lord’ om ons een ‘Mercedez – Benz’ aan te schaffen om gelukkig en voldaan huiswaarts te rijden. Merci Bram, Wim en Luc voor jullie warmte. Merci Anke voor de heerlijke ontvangst en de zachte dekentjes. Je had gelijk, ondanks de kille avond was het terras van BarSum gisterenavond, de ideale plaats om aanwezig te zijn.

En Freddy, zoals gezegd, dit was slechts éénmalig, volgende keer is het weer aan u.
Lieve groetjes van Leen en Els.

Muchas Gracias aan Leen en Els vanwege Rootsville...